اثربخشی طرح‌واره درمانی بر شدت افسردگی و افکار خودکشی در بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان

زمینه و هدف: مدل طرح‌واره‌های درمانی بر نقش طرح‌واره‌های ناسازگار اولیه در اختلالات روانشناختی تأکید زیادی دارد. هدف این مطالعه تعیین اثربخشی طرح‌واره درمانی بر شدت افسردگی و افکار خودکشی در بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان بود.   روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح تحقیق پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه گواه بود. از میان بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان در بخش روانپزشکی بیمارستان‌های نفت و صدوقی اصفهان، 30 نفر بر اساس ملاک‌های ورود و خروج به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه برابر آزمایش(15 نفر) و گواه(15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 12 هفته تحت طرح‌واره درمانی قرار گرفت. در این مدت برای گروه گواه هیچ‌گونه مداخله درمانی صورت نگرفت. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه‌های افسردگی بک(BDI-II) و سیاهه افکار خودکشی بک(BSSI) بود که در پیش‌آزمون و پس‌آزمون مورد استفاده قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری انجام شد.   یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد که میانگین نمرات افسردگی و افکار خودکشی در گروه آزمایش در مرحله پس‌آزمون در مقایسه با گروه گواه به طور معنی‌داری کاهش بیشتری پیدا کرده است(0001/0>p). به عبارت دیگر، جلسه‌های طرح‌واره درمانی باعث کاهش شدت افسردگی و افکار خودکشی بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان شده بود.   نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از آن است که طرح‌واره درمانی می‌تواند به عنوان مداخله‌ای مؤثر برای کاهش شدت افسردگی و افکار خودکشی افراد مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان مورد استفاده قرار بگیرد. بنابراین، پیشنهاد می‌شود روانشناسان و روان‌پزشکان از طرح‌واره درمانی برای کاهش مشکلات روان‌شناختی افراد مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان استفاده کنند.